Welkom!

Ik ben ervan overtuigd dat heel veel mensen – nu of in de nabije toekomst – een nieuw (t)huis zoeken. Simpelweg omdat de gezinsituatie wijzigt, er sprake is van wijziging in inkomen of willkeurig welke andere redenen je kunt verzinnen.

Met deze blog wil ik iedereen die op zoek is naar een nieuwbouwwoning laten zien wat voor mogelijkheden er zoal zijn. Daarnaast is deze blog – misschien – interessant voor iedereen die meer wil weten over onderwerpen als: (collectief) particulier opdrachtgeverschap (CPO), bouwen in eigen beheer, mede opdrachtgeverschap (MO, consument gericht bouwen, co-creatie, zelfbouw, vraaggericht bouwen of allerlei andere begrippen die zoal circuleren. Ik heb al deze begrippen gebundeld onder de noemer Samen Bouwen. Beschouw deze blog vooral als “vraagbaak”, jij vraagt en ik probeer te antwoorden.

Mocht je dus vragen, opmerkingen, suggesties hebben of ervaringen willen delen…, laat het me weten, reactie zijn dus welkom!

Collectief Particulier opdrachtgeverschap (CPO), wel de lusten maar niet de lasten

Collectief Particulier Opdrachtgeverschap in de volksmond vaak CPO, bouwen in eigen beheer of zelfbouw genoemd is natuurlijk een prachtige manier om je woonwens te realiseren. Zelf je plattegrond bepalen, meepraten over de architectuur, zelf bepalen met wie je samenwerkt etc. etc. Niets dan lusten zou je haast zeggen, maar er kleven ook een aantal lasten aan… lasten die helaas en te vaak onvoldoende worden belicht.

Een groep consumenten verenigt zich normaliter in een stichting of vereniging waarvan men deelnemer of lid wordt. De vereniging of stichting draagt in feite de verantwoordelijk voor het gehele project, dus niet alleen je eigen woning maar ook die van je buurman. Maar wat gebeurt er nu op het moment dat er iets met je buurman gebeurt die afhaakt… en juist op het moment dat het project van start gaat? Feitelijk worden er dan kosten gemaakt die over alle kavels worden verdeeld, geen prettig idee zo lijkt me, het zijn risico’s die consumenten niet kunnen of willen dragen. 

In het verleden kon een vereniging of stichting in dit soort situaties (bijna) altijd rekenen op een woningcorporatie of aannemer die wel als achtervangpartij wilde fungeren en borg stond voor de kosten van de (nog) niet verkochte woningen. 

Echter zijn tijden verandert, door aangescherpte normeringen vanuit de overheid en de gewijzigde marktomstandigheden zijn partijen niet meer zo happig, of zelfs niet meer in staat, om als achtervangpartij te fungeren. Wellicht goed om jullie beoogde begeleider hierover eens flink aan de tand te voelen?

Van monoloog naar dialoog

Een aantal weken geleden publiceerde Vereniging Eigen Huis een artikel met de titel: “Nieuwbouwkoper bekocht door meerwerk”. De reactie van Elco Brinkman, voorzitter van de koepelorganisatie voor aannemers Bouwend Nederland, bleef niet lang uit.

Wie er nu gelijk heeft, doet er in mijn ogen niet zo veel toe maar illustreert vooral het (groeiende) wantrouwen tussen de consument en producent. Juist op een moment dat de branche behoefte heeft aan vertrouwen.  

Waarom nemen marktpartijen niet zelf het initiatief door op zoek te gaan naar een groep (zelfbouwers) of consumenten om die vervolgens te promoveren tot opdrachtgever?  Kortom: acquisitie van werk in plaats van verkopen van een (kant en klaar) product. Misschien bang om de regie uit handen te geven?

Natuurlijk vraagt een dergelijke aanpak een andere houding en manier van werken (en ook een ander honorarium). Benodigde voorinvesteringen, verkoopkosten en risico zijn naar verhouding beperkter omdat de opdrachtgever (i.c. een groep consumenten) van te voren bekend is. Voordeel voor de consument is dat deze doorgaans minder geld kwijt is en meer kwaliteit maar bovenal meer zeggenschap krijgt over de bouw van zijn eigen woning waardoor er feitelijk geen discussie over meer- en minderwerk hoeft plaats te vinden.

Het allerbelangrijkste is dat deze (nieuwe) manier van werken: “van monoloog naar dialoog” naar mijn mening substantieel bijdraagt aan het herstel van vertrouwen tussen consument en producent.